MNRI® Terapia Neurotaktylna

Terapia Taktylna jest jedną z bazowych terapii stosowanych w metodzie MNRI® dr S. Masgutovej.

MNRI® Terapia Neurotaktylna pochodzi od łacińskich słów: „neurosis” (układ nerwowy) oraz „tactilis” (dotykowy), co oznacza stymulację zmysłu dotyku poprzez wykorzystanie naturalnych, neurofizjologicznych zasobów czuciowo-ruchowych organizmu.

MNRI® Terapia NeuroTaktylna proponuje techniki stymulacji skóry, mięśni i stawów
z uwzględnieniem wszystkich powierzchni ciała oraz łańcuchów biomechanicznych kostno-mięśniowo-powięziowych. Polega to na dostarczaniu kontrolowanej liczby bodźców sensorycznych oraz sensoryczno-proprioceptywnych w szczególności dotykowych i proprioceptywnych w celu tworzenia i torowania spontanicznych, fizjologicznych reakcji adaptacyjnych poprawiających funkcjonowanie układu neurosensomotorycznego i neurorozwoju.

Program terapii organizuje sposób dostarczania informacji ze skóry do centralnego układu nerwowego, a konkretnie do mózgu. Skóra jest największym organem ludzkiego ciała. Działa jako bariera między naszym światem zewnętrznym i wewnętrznym, chroniąc nas przed intensywnymi bodźcami, m.in – temperaturą, bólem, patologicznymi drobnoustrojami i wirusami. Jest także źródłem integracji dotykowo-sensorycznej. 

Głównymi założeniami terapii MNRI® NeuroTaktylnej jest wzmocnienie jak również wytworzenie świadomości kinestetycznej ciała oraz stymulacja receptorów skóry, poprzez aktywizację zmysłu dotyku i propriocepcji ukierunkowanej na neurologiczne jej aspekty – receptory, dermatomy skóry, związki z kołami odruchowymi i ich funkcjami.

Pomaga to zmniejszyć lub wyeliminować dotykową obronność lub niewystarczającą wrażliwość na dane sensoryczne. Uaktywnia mechanizmy odpowiedzialne za prawidłowe napięcie mięśni, organizuje dotykowy odbiór bodźców, ponieważ łączy się z naszym systemem sensorycznym. Pozwala to zoptymalizować pracę układu nerwowego, w tym pobudza i stymuluje łańcuchy biomechaniczne kostno-mięśniowo-powięziowe do aktywności motoryki małej, średniej i dużej, kształtuje świadomość kinestetyczną, poprawia samopoczucie dotykowe, aktywizuje odruch więzi, stymuluje wyższe czynności poznawcze i stwarza okazję do pozytywnej komunikacji społecznej z innymi.

Praca stymulująco-terapeutyczna ukierunkowana jest na specyficzne właściwości rozwoju psychoruchowego charakterystyczne dla poszczególnych zaburzeń. Dzięki ogromnej sile uaktywniania naturalnych mechanizmów wspierających funkcjonowanie systemu ciało-mózg może być skutecznie wykorzystywana podczas pracy w przypadkach:
• porażenia mózgowego,
• autyzmu,
• nadpobudliwości psychoruchowej,
• występowania lęków i fobii,
• zaburzeń regulacji emocjonalnej (agresja),
• trudności w nauce,
• opóźnienia rozwoju psychomotorycznego,
• zaburzonego rozwoju mowy,
• zaburzeniami integracji sensorycznej